wypasiony salon

Indiana natomiast nigdy nie była panikarą ani też nigdy się nią nie stała, chociażby nie wiem jak martwił ją od czasu do czasu Aiden. Na przykład kiedy zabronił pielęgniarkom przewijania jego dzieci w szpitalu, zaledwie dzień po porodzie, bo chciał to robić sam. Albo jak faktycznie zabierał Francisa do pracy, bo nie ufał nowej niańce. Nawet teraz, kiedy kołysał Cornelię robił to trochę zbyt gwałtownie, a jednak delikatnie, o co nikt z osób znających go w szkole by go raczej nie posądził. Bo nawet Lanvin (już od jakichś dziesięciu lat Collier) w życiu ni odkryłaby w sobie takich pokładów macierzyństwa, jakie miał w sobie Aiden. Myślałby kto, że wszystkie ich trzy pociechy spłodził i urodził sam, trzymając Indianę tylko dla niepoznaki.
Co jej osobiście pasowało, bo mogła robić to, o czym marzyła całe życie, odcinając się niemal całkowicie od Europy, zapominając, że spędza o wiele za dużo czasu w pracy, by później wrócić jednak do miejsca, które z całą pewnością mogłaby nazwać domem, czasami przez nią zaniedbanym, ale o wiele bardziej przytulnym i ciepłym, niż sam początek jej małżeństwa by na to wskazywał.
Spojrzała jednak z wyrzutem na swojego m ę ż a. Mimo wszystko kochała swoją rodzinę i nadal miała się za o wiele lepiej zorganizowaną, niż jakakolwiek inna osoba na całym Manhattanie.
- Wczoraj. W razie czego twój ojciec dzwonił i pytał, co dokładnie mały potrzebuje, żeby mieli u siebie jakby coś się miało dziać – powiedziała spokojnie. Czy by go wyśmiała, gdyby zaczął latać i panikować jeszcze bardziej, właściwie nie wiedziała, ale poza jej stosunkiem do Aidena Colliera właściwie mało co się zmieniła. Może jej twarz nabrała odrobiny powagi i skupienia, a cała postawa błyszczała triumfem, bo w końcu dobijała trzydziestki a miała już być z czego dumna. Gdyby tylko nie przerywniki związane z dzieciakami, których Aiden tak bardzo chciał, ale nie żałowała. Jej spojrzenie również padło na Luelle, ciemnowłosą i absolutnie uroczą do tego stopnia, że musiała się uśmiechnąć i podnieść dziecko z ziemi, sadzając je na kolanach i wyjmując jakąś zabawkę z buzi na tyle szybko, żeby Aiden nie uznał kontaktu dziecka z przedmiotem za zagrażającego życiu i nie wpakował całej rodziny do samochodu, żeby po raz kolejny w tym miesiącu odwiedzić pogotowie.

Tak naprawdę to i India wolałaby pozostać w domu, pójść do pracy i żyć tak, jak żyła do tej pory, bez babrania się w z całą pewnością toksyczne towarzystwo, jakim – była przekonana – nadal jest Anglia. I to nawet nie dla niej, bo wszystkie romanse i kłótnie już dawno miała za sobą, po prostu się od nich odcinając, ściślej od Meredith i Blaise’a i mówiąc szczerze była skrycie zadowolona, że Aiden zrobił to samo. Szczerze mówiąc głównie dzięki temu według niej ich małżeństwo potoczyło się takim a nie innym torem, bez tych kilku osób, które wyzwalały w Indianie, a już przede wszystkim Aidenie, wszystko co najgorsze. Przez dziesięć lat zdążyła uwierzyć w to, że założenie z jakim weszła w ten związek mija się z rzeczywistością, jako że praktycznie przez cały dzień dokładnie wiedziała co robi jej mąż, nie zachowywał się dziwniej niż zwykle i przede wszystkim uwielbiał swoje dzieci, co raczej nie pozostawiało miejsca na żadne randomowe kontakty, o których mogłaby plotkować płytka społeczność Manhattanu.
- No chociażby dlatego, że twojemu ojcu wiele nie zostało i przydałoby się pokazać w końcu swoje dzieci w szerokim świecie – stwierdziła z przekąsem. Jej szalona matka była wniebowzięta usłyszawszy o wnukach, toteż gościli ją w tamtym tygodniu już drugi raz (pierwszy był chwile po urodzeniu Francisa) przez… Miesiąc. Czy pomagała czy raczej sprawiała zagrożenie, ciężko stwierdzić, ale na pewno dzieciaki miały dużo radochy, szczególnie pierworodny, który w dziwacznej babci odnalazł idealnego kompana zabaw, pełnego różnych osobliwych teorii, które zaspokajały jego ciekawość. – Tylko Aiden… - zaczęła trochę niepewnie, przytulając Lu, która mrużyła oczęta wpatrując się w mamę dość sennie. – To jest Anglia, cały Londyn i cała szkoła… I ludzie. Obiecaj mi proszę, że nie zrobisz nic, co mogłoby postawić nasze małżeństwo w niekomfortowej sytuacji, chociażby nie wiem jak cię korciło, dobrze? – Innymi słowy klasyczne nie puszczaj się byłoby tu na miejscu, ale po dziesięciu latach byli już z kilka etapów wyżej.

Naturalnie, po jego odpowiedzi Indianie natychmiast podskoczyło ciśnienie, ale ani myślała odpowiadać mu coś w podobnym tonie dopóki po salonie kręciły się dzieciaki. Odpowiedziała mu tylko kosym spojrzeniem i przewróciła oczami, przytulając Lu i starając się ją znów uśpić.
- Nie Francis, zmykaj do Constance żeby sprawdziła, czy spakowałeś wszystko na podróż. I daj jej szynszylę, na pewno dobrze się nią zajmie – podyktowała trochę, nie zważając na smutne spojrzenie syna, czy raczej zacięte? Sugerujące, że jeszcze kilka razy przed wylotem będą musieli się borykać z problemem szynszyla, chomika czy szczura, z czego dwa ostatnie o wiele łatwiej zmieszczą się w kieszeni… Westchnęła. Nigdy nie sądziła, że była denerwującym dzieckiem, ale Francis, jeszcze ze sporą dozą zwykłego rozpieszczenia, na pewno odziedziczył to po niej. I zmysł do kombinowania po tacie, czyli możliwie najgorsza mieszanka dla potencjalnego, niedoświadczonego rodzica.
Constance, pokojówka, niańka, wszystko w jednym, wpadła natychmiast do pokoju biorąc ze sobą niezadowolonego Francisa, podczas gdy India łagodnym głosem próbowała przekonać swoją najmłodszą, że to jednak JEST czas na spanie. W przeciwieństwie do brata bliźniaczki można było zaliczyć do dzieci raczej ułożonych i spokojnych, dlatego obyło się bez krzyków (ze strony dzieci, analogicznie jak jedna zaczynała, to druga oczywiście też). – Weź Cornelię – poleciła trochę sucho, ale spokojniej, bo co jak co, ale dzieci uspokajaczem były nieziemskim, takim katalizatorem relacji indianowo-ajdowej, która od czasu do czasu przy sprzyjających wiatrach pozwalała im rozwiązać konflikt prawie że bez podnoszenia głosu.
Kilka minut później znów znaleźli się sami w salonie, dość zagraconym przez cały ten wyjazd w tym momencie, jedynie z donośnym głosem Francisa, który najwyraźniej tłumaczył coś swojej niańce, a ta, standardowo, nie bardzo chciała przyjąć do wiadomości rewelacji serwowanych jej przez kilkulatka.
- Przestań się obrażać – warknęła na niego, co bardzo kontrastowało z czułą i kochającą Indią, która dopiero co kładła swoje dzieci spać. – Wiesz o co mi chodzi.

W ramach wyjazdu India miała wolne już od dzisiaj, czego mówiąc szczerze nie znosiła. Była zwolennikiem siedzenia w firmie do pierwszych skurczów porodowych i powrocie w kilka tygodni po samym porodzie, minimalizując czas, szumnie zwany urlopem macierzyńskim, korzystając przy tym z takiej ilości pomocy, jakiej tylko oczekiwała, żeby nikt w międzyczasie jej nie wygryzł ze stanowiska, jak to korporacjach bywa. Dlatego dość mieszane uczucia miała oba razy, kiedy z drżącymi rękami przyznawała się Aidenowi do tego, że jest w ciąży i taka chodziła przez kilka następnych miesięcy, by nabrać matczynej pewności, kiedy było już po wszystkim.
Cała wyprawa do Londynu była jednak trochę inna, wymagała przygotowania psychicznego i stawienia czoła świadomości, że sporo osób, w tym jej własny brat César, już nie żyli, a ona nawet nie pofatygowała się na żaden pogrzeb czy chociaż głupi telefon z kondolencjami do matki.
Dla niej Londyn był wszystkim co najgorsze, miejscem, w którym zostawiła wszystkie ciemne strony swojej osobowości, wszystkie problemy i niedopowiedzenia, przez co była o krok od poproszenia Aidena, żeby jechał sam i zostawił z nią dzieci, bo szkoła, bo znajomi, bo firma i wszystkie te nowojorskie sprawy. Z drugiej jednak strony nie chciała puścić go samego, bez rodziny, żeby przypadkowo nie poczuł się zbyt wolny.
- Bo to Londyn – odparła beznamiętnie. – A w przeciwieństwie do ciebie ja n i e mam tam do czego wracać. – dodała akcentując odpowiednie słowa. Ich małżeństwo o kruchych podstawach w jej mniemaniu bardzo łatwo mogłoby się tam rozsypać. – Ja wiem i doceniam, wszystko – powiedziała, podchodząc do niego, nawet z delikatnym uśmiechem, i poprawiając mu kołnierzyk. Poluzowany czy nie, zawsze mógł wyglądać porządnie, nie? – I myślę, że jesteśmy na tyle dojrzałymi osobami, żeby dać spokój histerii, dlatego po prostu mi obiecaj, dobrze? – zdjęła dłonie z jego ramion, nie odsuwając się i przewiercającym, szarym spojrzeniem, które dzieliła teraz z Francisem, próbowała mentalnie zmusić Aidena do zgodzenia się z nią.

Nie byli słodką parką, nie trzymali się raczej za rączki, nie spacerowali wtuleni w siebie i nie spędzali długich zimowych wieczorków przy kominku, wpatrując się sobie w oczy i wyznając miłość. Ich relacja przeszła z małżeństwa z rozsądku, poprzez burzliwe kłótnie do akceptacji, a w momencie pojawienia się dzieci nawet czułości, która nie była na tyle nagląca, by okazywać ją na każdym kroku. W pewnym momencie w małżeństwie bez miłości pojawił się pierworodny, wprowadzając definitywne ocieplenie atmosfery, gdyż i jego ojciec i matka przelali wszystkie swoje uczucia – każde na swój sposób – na małego Francisa. To nauczyło ich wspólnej koegzystencji, także teraz mogli się nazwać udanym małżeństwem. Jakkolwiek zaskakująco by to nie brzmiało.
Aczkolwiek wracając do sytuacji, na twarzy Indii nie pojawiło się wielce uwielbienie do męża, bezbrzeżna miłość czy równe ckliwości, a zadowolony koci uśmiech, faktycznie triumfalny, ale nie w taki irytujący sposób, jak kiedyś. Bo faktycznie się uspokoiła, spokojnie oddała pocałunek.
- Zadowolona – powiedziała zgodnie z prawdą, puszczając go jednak za momencik. – Chodź spać, mamy lot nad ranem – dodała jeszcze, odwracając się i wychodząc z pokoju, pozwalając mu interpretować słowa w jakikolwiek sposób chciał. W końcu, po dziesięciu latach, wciąż daleko im było do braku akcji w związku, także żadne na nudę nie narzekało.